آهای دشتکی گل
همَ مو دشتکی هِسوم، خیلی هم زبر اُزرنگ
اهل یَ محل هِسوم اُ، همَ مو رفیق جِنگ
کاشی اُ، گوددهی،تودرکِلی، کاش رهکی
خاجه ای، میون دهی، رحیم پری، پس بارکی
همَ مو مثل هم هِسوم، هوشکه بالاتر نی
همَ مو آقا هِسوم اُ ، کسی آقاتر نی
لفضمو دشتکیه ، افتخارِ اسی همَ
ارثیه ی اجدادیه ، یادگارِ اسی همَ
نگو دشتک بِخترِ که بُگیوم گلسونه
هواشَم خیلی خَشه ، خنک اَ فصل توسونه
سلب شیراز اَ جلو گردو گَلش خَم آبوده
اُوه تو چشمه گلش خَشتَر اَ زم زم آبوده
اَ دُشو اُ انگیورش ، هرکسی حیرون آمبوتک
عسلش هرکه بِخت ، دردِش بوُ درمون آمبوتک
بِختَرین گردوی خوب ، حکمَنی مال دشتکه
مو میگوم ، که گردو دشتک اُ توی دنیا یکه
آدم اَ یاد بهشت میباد ، سرِ چشمه گلش
اهل معرفت هِسن، گپ اُ کُچُک، دفت اُ کلش
اسی مَلَحَه اَ تو بارّ خنار اَ دو میشُوم
بعد ملّحه اَ رویِ چمنش اَ خو میشُوم
بعدشم یَ سری میزنوم، اَ سرِ بار مرشیدی
یا که اَ سر بِدَک ، یا گودزیر، یا پای بیدی
صُبِ گه، چه کیفی دارد ، با ره بشه، اَ پس قنات
یا چُک اوباد بشه، یا بمبلو ، یا پرسبات
احتیاط اگر نکوند کسی اَ تحتِ پای توهَ
تحت اَکو خیلی سرهِ، پاش میسُرِد، ادی اوه
هَکَل اُ کنگر اُ سیرموک ادمیه یا که لیزک
بشو اَ اِشکفت خِرسو، اَ رهه ، پای تدک
دشتکی هر جا بِشوت، باعث افتخار آبود
چونکه خیلی باهوشه، اوضاش بر قرار آبود
همَ مو مِرد اُ زِنَ، باید که افنخار بنوم
دس اَ دس هم هاجوم، اُ اسی دشتک کار بنوم
فیروز اشگفته ، ای شعر دشتکی اسی شما
هَمَتو اَ گپ اُ کُچُک، مُ می جم اَ دَس خدا
فیروز بشیری دشتکی